Όταν το καλαμοκαβαλίκεμα γίνεται κανόνας

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λίγα τα παραδείγματα αιρετών –αναφέρομαι κυρίως σε δημάρχους – που εξαφανίζονται από προσώπου γης όταν εκλεγούν, και εμφανίζονται πάλι την επόμενη προεκλογική περίοδο στο …μπαλκόνι.
ΦΙΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ μου ανέφερε χθες ως παράδειγμα δήμαρχο του νομού ο οποίος έχει κλειστεί στο γραφείο του, με σφραγισμένες τις πόρτες στους πολίτες, αλλά και στους συνεργάτες του και από εκεί –παντελώς αποκομμένος – ασκεί εξουσία και διοίκηση. Ούτε καν προβολή του έργου του δεν κάνει, απλά αρκείται περιστασιακά και όταν αυτός κρίνει σκόπιμο, να απαντά με ανοιχτές επιστολές μέσω του τύπου, στους αντιπάλους του.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ώρα οργιάζουν τα σενάρια στην περιοχή του, για υποψηφιότητες που θα τον …κατατροπώσουν, εσωκομματικές κόντρες δημιουργούνται, ενώ και οι υπάρχοντες αντίπαλοί του, βρίσκουν πρόσφορο και ελεύθερο έδαφος να κινηθούν. Ο ίδιος όμως νομίζει ότι «έχει πιάσει τον τράγο από τα κέρατα» και ότι είναι αυθεντία στο πόστο που εξελέγη, χωρίς όμως να λαμβάνει τα μηνύματα του κόσμου, για τα λάθη και τις παραλείψεις του. Άρα δεν μπορεί να κάνει διορθωτικές κινήσεις σε όσα πράττει, κάποια από τα οποία οι πολίτες δεν θεωρούν σωστά.
Ο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ αιρετός δεν είναι δυστυχώς η εξαίρεση. Η αλαζονεία και το καλαμοκαβαλίκεμα πολλές φορές γίνεται ο κανόνας, κάτι όμως που δεν επηρεάζει μόνο τον …ιππέα του κάλαμου, αλλά και την πόλη, αφού μαραζώνει και δεν αναπτύσσεται, όπως θα έπρεπε ή τουλάχιστον όπως θα ήθελαν οι δημότες της.
Η ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ, ο συγκεντρωτισμός ή ακόμα αντίθετα η αδιαφορία και η νοοτροπία «διαχειριστή πολυκατοικίας», που διακατέχει πολλούς, είναι κάποιες από τις αιτίες που φρενάρουν αυτόν τον τόπο. Έτσι οι ελπίδες που δίδονται στα προεκλογικά μπαλκόνια και η εμπιστοσύνη που δείχνει ο πολίτης στα πρόσωπα που επιλέγει, χάνονται πολύ γρήγορα και ζημιώνονται όλοι: και οι αιρετοί και οι πολίτες και η ίδια η πόλη.