Επικήδειος Λόγος για τον θάνατο του πατέρα μου Ηρακλή Γκάτζιου

Κάποιοι μου΄ παν πως έφυγες νωρίς.
Εσύ ξέρεις αν χόρτασες την ζωή ή αν απλά νικήθηκες από τον θάνατο που παραμόνευε να σε πάρει από κοντά μας, τους τελευταίους τέσσερις μήνες.
Με «καίει» όμως αυτή η εξέλιξη.
Και το ξέρεις.
Ξαφνικά μας έβαλες όλους σε μπελάδες, βρε πατέρα, να αλλάξουμε ζωή και να συνεχίσουμε με έναν λιγότερο.
Μας λείπεις.

Πατέρα,
το ποίημα που μου ΄στειλες όταν έλλειπα μακριά σου το ΄82 –θυμάσαι;
Εκείνους τους στίχους που είχες το θράσος να προσθέσεις στο «Αν» του Κίπλινγκ…;
Παραμένει ακόμα οδηγός για όλους μας:

«Κι αν μπορείς σκληρός στους κακούς
Και καλός στους καλούς νάσαι
Και συγγνώμη αβίαστα να ζητάς
Για τα λάθη που κάνεις.
Νικητής θες να βγεις στη ζωή»….
ΕΣΥ ΤΕΛΙΚΑ, ΝΙΚΗΣΕΣ.

Κάποιοι είπαν ότι πρόσφερες πολλά. Κάτι θα ξέρουν.
Μαζί με αυτή τη γυναίκα που αγάπησες και έγραψες την δική σου ξέχωρη ιστορία σ΄ αυτόν τον τόπο.

Κάποιοι είπαν να σε κλάψουμε.
Αντιμετωπίζω ψύχραιμα (;) –γιατί έτσι μ΄ έμαθες – το τέλος σου.
Και η κόρη σου το ίδιο προσπαθεί. Και η μάνα, αν και δύσκολο να τα καταφέρουμε.
Μας μεγάλωσες δίνοντάς μας την ψυχή σου.
Δεν σου άρεσαν ποτέ τα κλάματα κι οι στεναχώριες. Και προσπαθούμε να σε ικανοποιήσουμε. Μην υπερβάλεις όμως.

Κάποιοι είπαν ότι προσπάθησες να αλλάξεις αυτή την πόλη με την ενασχόλησή σου με τα κοινά. Πράγματι.
Την εποχή των «Ψηλών Καπέλων», -μια δύσκολη εποχή για ένα χωριατόπαιδο, πέτυχες να υψώσεις την φωνή σου μέσα από τον δήμο, από τη διοίκηση του νοσοκομείου, από την προεδρία του Λιμενικού Ταμείου και από τόσα άλλα.
Ούτε καν τον αθλητισμό δεν άφησες απ΄ έξω, όταν ήθελες οι νέοι του Ναυτικού Ομίλου να μην παλεύουν με τα κύματα της θάλασσας κάτω από την Ακροναυπλία.
Ήθελες πάντα το καλύτερο για όλους. Θυμάσαι;

Κάποιοι σε είπαν ρομαντικό ιδεολόγο. Δεν δίστασες ούτε καν τα βάλεις με τον κόμμα που συμμετείχες στην ίδρυσή του, χωρίς όμως να προδώσεις την ιδεολογία σου. Ακόμα και όταν απογοητεύτηκες από αυτό.
Έτσι δεν έλεγε στο ποίημά του ο Κίπλινγκ;

«Αν με τα πλήθη μιλώντας φυλάξεις
την πάσα αρετή σου
Κι αν με Ρηγάδες παρέα
δεν χάσεις το νουν σου…»;

Οι φίλοι σου και οι συνομίληκοί σου δεν ξεχνούν:
Ξεκίνησες από το χωριό με τρύπια παπούτσια για αυτή την πόλη, και κατάφερες να φτάσεις ψηλά, ξεκινώντας από αυτή τη γειτονιά, εδώ παραδίπλα.
Αγάπησες αυτό τον τόπο, χωρίς να ξεχάσεις την γενέτειρά σου. Μας έκανες όλους υπερήφανους.
Αδέκαστος στην προάσπιση αξιών και ιδεών κατάφερες να αποτελείς παράδειγμα προς μίμηση.

Γεια χαρά ρε πατέρα. Όλοι θα σε θυμόμαστε.
Και σε χειροκροτούμε.